Göçmen Karşıtlığı: Batı’nın da Derinleştirdiği Küresel Bir Yara!

 

Göçmen Karşıtlığı: Batı’nın da Derinleştirdiği Küresel Bir Yara!

İnsan onurunun giderek daha çok dillendirildiği bir dünyada, sessizce yayılan bir olgu var: göçmen karşıtlığı. Bu olgu yalnızca insan haklarını çiğnemekle kalmıyor, aynı zamanda birçok hükümetin, kurumun ve hatta modern toplumların ikiyüzlü yüzünü de gözler önüne seriyor.

Yıllardır Batılı medya ve hükümetler — Avrupa’dan Amerika Birleşik Devletleri’ne kadar — kendilerini diğer ülkelerin davranışlarını izleyen ve yargılayan birer denetçi gibi sunuyorlar. İnsan hakları kisvesi altında, özellikle Afganlar olmak üzere göçmenlere yönelik ayrımcılık nedeniyle İran gibi ülkelere sert eleştiriler yöneltiyorlar. Bu eleştiriler çoğu zaman yerinde ve gerekliydi.

Ancak bugün, göçmen karşıtı duygular yalnızca bizim sınırlarımızın ötesinde değil; Avrupa ve ABD’de de kurumsallaşıyor, yasallaşıyor ve meşrulaştırılıyor. Bazı açılardan, Batı’da bugün yaşananlar, demokratik olmayan ülkelerdeki göçmen baskılarından daha açık ve daha vahşi hale geldi.

Bir zamanlar göçün, kültürel çeşitliliğin ve daha iyi bir yaşam hayalinin sembolü olan Amerika Birleşik Devletleri; çocukların ailelerinden koparılması, insanlık dışı kamplarda uzun süreli gözaltılar ve sınır duvarları gibi uygulamalarla milyonlarca göçmenin umudunu elinden aldı. Göçmenlik yasaları öylesine karmaşık ve kısıtlayıcı hale geldi ki, yalnızca sığınmacılar değil, yasal göçmenler bile kendilerini güvende hissetmiyor. Medya ve siyasetçiler, göçmenleri düşman, ekonomiye, kültüre ve güvenliğe tehdit olarak resmediyor.

Avrupa’da — savaş, göç ve iltica geçmişine sahip bir kıtada — göçmenler artık fazlalık bir yük ve ulusal kimliğe tehdit olarak görülüyor. Avrupa Birliği'nin sınırları, özellikle Yunanistan, İtalya, Macaristan ve Fransa’da, mülteciler için birer savaş alanına dönüşmüş durumda. Akdeniz’de batan tekneler, kamplarda ölen çocuklar ve yıllardır belirsizlik içinde yaşayan aileler, modern dünyanın görmek istemediği daha büyük bir trajedinin parçalarıdır.

Peki soru şu: İran ve bölgedeki diğer ülkeleri göçmen hakları ihlalleriyle yüksek sesle suçlayan bu dünya, kendi göç politikalarındaki sessizliğini nasıl açıklıyor?

Küresel adalet yalnızca “daha medeni” tarafta doğanlar için mi geçerli?

Bir göçmenin ten rengi, milliyeti ya da dili değiştiğinde insan hakları değerini mi yitiriyor?

Oysa insan hakları evrensel, sınırlar üstü ve koşulsuz değil midir? Tahran’da bir Afgan mülteciye merhametle yaklaşılabilirken, Polonya ya da Teksas sınırında neden yaşama hakkı olmayan bir sorun olarak görülüyor?

Bu ikiyüzlülük, insan hakları, adalet ve insanlık kavramlarına olan güveni derinden sarsıyor. Siyasi araçlara indirgenmiş değerlerin ne ahlaki bir kıymeti kalır, ne de gerçek bir etkisi.

Şunu net olarak ifade etmeliyiz: Göç çoğu zaman bir tercih değil, bir zorunluluktur. Hiç kimse doğduğu yeri terk etmez; açlık, savaş, ayrımcılık veya çaresizlik yüzünden yerinden edilir. Göçmenlerin büyük çoğunluğu, dünyanın en güçlü ülkelerinin doğrudan sebep olduğu krizlerin kurbanıdır: savaşlar, sömürgecilik, silah ticareti ve diktatörlüklere verilen destek...

Ancak sorumluluk almak yerine, bu ülkeler şimdi sınırlarını kapatıyor, duvarlar inşa ediyor ve "öteki"yi düşman olarak tanımlıyor. Göçmen artık daha iyi bir hayat arayan bir insan değil; korkulması gereken, dışlanması gereken ve bastırılması gereken “tehlikeli bir yabancı”ya dönüştürülüyor.

Eğer dünya kendine gelmezse, karanlık bir gelecek bizleri bekliyor.

Bu gidişat devam ederse, yalnızca göçmenler değil, onları ağırlayan toplumlar da içeriden çürümeye başlayacaktır. Empati yerine korku eken bir toplum, şiddet biçer. Göçmen karşıtlığı, yalnızca küresel ahlaki bir krizin göstergesi değil, aynı zamanda modern medeniyetin temellerini oluşturan özgürlük, eşitlik ve insan onuru gibi değerlerin çöküşünün işaretidir.

Bu nedenle, mülteci karşıtlığı ne İran’ın, ne Amerika’nın ne de Avrupa’nın özel meselesidir; bu küresel bir krizdir. İnsan haklarını milliyet, ten rengi, dil ya da dine bağladığımız sürece, hiçbir toplum güvende olmayacaktır.

Çünkü dünya yeni bir kolektif vicdana ihtiyaç duyuyor. Bu vicdan, yalnızca vatandaşlar ya da başka ırklara ait olanlar için değil; acı çeken her bir insan için uyanmalıdır.

Son sözüm şudur: Ya bütün insanlar insandır, ya da hiç kimse insan değildir!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ortadoğu’nun Binbir Yüzlü Adamı

Resim
  Ortadoğu’nun Binbir Yüzlü Adamı Recep Tayyip Erdoğan ve Çağdaş Dünyada Katmanlı İktidar Siyaseti Üzerine Bir Analiz  Siyasetin karmaşık ve çok katmanlı dünyasında bazen öyle figürler belirir ki, onları alışılmış tanımlara sığdırmak mümkün değildir; bir kelimeyle ya da tek bir özelliğiyle anlatılamayacak şahsiyetlerdir bunlar. Recep Tayyip Erdoğan da hiç kuşkusuz bu figürlerden biridir, binbir maskesi, rolü ve taktiği olan bir adam. O sadece bir siyasetçi değil, aynı zamanda iktidar sahnesinin usta bir rejisörüdür; sahneyi kurar, rolleri değiştirir ve görünüşte kimseyi incitmeden, taşları sessizce yerinden oynatır. Kimi için halkın sesi ve yoksulların kurtarıcı lideridir; kimine göre ise çağımızın en kurnaz siyasi figürüdür. Erdoğan, siyasi kariyerine reformist, halkçı ve dindar kesimlere yakın bir profil çizerek başladı. Ekonomiyi toparladı, Batı’ya gülümsedi, NATO ile ittifakı sürdürdü ve Avrupa Birliği hayalini canlı tuttu. Ancak bu yüz zamanla değişti. Maskenin altından y...
Devamı

Filistin: Bitmeyen Bir Suç ve Gömülmüş Vicdanlar

Resim
Filistin: Bitmeyen Bir Suç ve Gömülmüş Vicdanlar Sessizlik, bir suç ortaklığıdır Bu çok bölümlü yazı dizisinde, sizi bazı kritik noktalara dikkat çekmek istiyorum: Siyasi partilerin, devletlerin ve küresel aktörlerin nasıl kasıtlı bir kayıtsızlık ve eylemsizlikle Filistin halkını ölüme sürüklediğini birlikte göreceğiz. Karşımızdaki mesele yalnızca siyasi bir sorun değil. Filistin’de yaşananlar, açıkça ahlaki bir çöküşün ve küresel vicdanın iflasının göstergesidir. Şimdi kendimize şu soruyu sormanın zamanı geldi: Neden Filistin artık bir siyasi mesele değil? Çünkü siyaset çoktan bu alandan çekildi ve yerini kayıtsızlığa, çıkarcılığa ve ikiyüzlülüğe bıraktı. Filistin artık siyasî bir mesele değil, sadece bir toplu mezardır. Diplomatik gülümsemeler, anlamsız toplantılar ve insan hakları örgütlerinin utanç verici sessizliğiyle nedeniyle her gün üzerine daha fazla toprak atılıyor. Ama bu toprak kan kokuyor. Yanmış çocuk etinin kokusu, titreyen bir annenin elindeki kuru ekmeğin kokusu ve ald...
Devamı

Tanıma mı, Yoksa Kanlı Elleri Yıkamak mı?

Resim
Tanıma mı, Yoksa Kanlı Elleri Yıkamak mı? Yetmiş yıldan fazladır, Filistinliler yalnızca işgal ve soykırıma değil, aynı zamanda dünyanın örgütlü kayıtsızlığına da maruz kalıyorlar. Batılı ülkeler, Avrupa’dan Kanada ve Amerika Birleşik Devletleri’ne kadar, maddi ya da personel desteği sunmak yerine sessiz kaldılar ya da dolaylı olarak bu suçlara, kimi zaman silah satışıyla kimi zaman İsrail’e diplomatik destek vererek, ortak oldular. Başka bir deyişle, bunca yıl boyunca Filistin’e ne mali ne de insani yardımda bulundular; yalnızca seyirci oldular. Ama bugün, Donald Trump ile kişisel rekabetler ve siyasi oyunlar yüzünden, birdenbire bazı ülkeler “Biz Filistin’i tanıyoruz” diyorlar. Benim sorum şu: Bütün o katliamlar ve kanlı sahneler yaşanırken siz neredeydiniz? Şimdi ne değişti? Filistinlilere ne gibi bir faydanız olacak? Daha açık sorayım: Amacınız ne? Çünkü bu, ciddi bir adım olmaktan çok, bir medya manevrasıdır. İşgalin ve soykırımın doğası değişmedi. Ablukalar sürüyor, evler yıkılıy...
Devamı